Zabytki Architektury

Kultura Samarra

Budynki mieszkalne oparte były na planie koła bądź prostokąta. Budynki budowano z cegły mułowej. Zmarłych chowano pod podłogą domów. Ludność zajmowała się przede wszystkim uprawą pszenicy, jęczmienia, soczewicy oraz grochu. Ponadto zajmowała się także hodowlą kóz oraz owiec. Na przełomie lat 5000 i 6000 przed naszą erą pojawiła się na tereni Mezopotamii kultura Eridu. Domy tutaj powstawały z suszonej cegły. Naczynia ceramiczne lepiono ręcznie. Powstawały tutaj także budowle sakralne, które wznoszone były na planie prostokąta. Kolejnym okresem jest okres ubajd III. Świątynie w tym okresie wznoszone były na usypanych z ziemi platformach, które były licowane cegłą. Świątynie te były budowane na planie prostokąta i wyposażone były w trzy pomieszczenia. W tym okresie powstało koło garncarskie. W okresie ubajd IV ceramiczne naczynia były bogato zdobione. Natomiast w okresie 3300 roku przed naszą erą powstały pierwsze pieczęcie cylindryczne, które były zdobione reliefem. Natomiast figurki człowieka z tego okresu mają mocno wydłużony kształt. Głowy i ramiona są wykonane starannie, ale nogi są już zaznaczone symbolicznie. Głowy mają specyficzny kształt, gdzie oczy są wykonane przylepionych kawałków gliny z ukośnym nacięciem. Kształt głowy przypomina głowę węża. Końcowy okres kultury Uruk początkuje okres sumeryjskich miast-państw. Okres wczesnosumeryjski powstaje w 3200 roku przed naszą erą. Ówczesne osady zostały przekształcone w miasta-państwa. Władzę sprawowali tutaj kapłani, którzy mieszkali w świątyniach.

Podobne artykuły

Okres starosumeryjski
Budowle powstawały z cegły suszonej lub wypalanej, czasami nawet z kamienia. Spoiwem do materiałów budowlanych był muł albo smoła. Grobowce z tego okresu przedstawiają podziemne budowle wykonane z kamienia lub cegły. Grobowce były złożone z jednego lub kilku pomieszczeń. Ponadto były przykryte sklepieniem pozornym lub płaskim stropem. Do wnętrza grobowca prowadziły ukośne rampy oraz pionowe szyby. Jeśli chodzi o rzeźbę oraz płaskorzeźbę to przede wszystkim górowała twarz. Okres akadyjski pojawił się w 2400 roku przed naszą erą. Z tego okresu pochodzą na przykład dwie świątynie oraz twierdza Naramsina. Świątynie budowane były na planie prostokąta. Nie posiadały dziedzińców. Twierdza natomiast była zbudowana na planie kwadratu, którego bok wynosił 100 metrów. W twierdzy znajdowało się sześć dziedzińców i wiele wąskich pomieszczeń. Pomieszczenie te były ułożone równolegle względem siebie. Budowla ta ponadto była otoczona murem o grubości dziesięciu metrów. Do twierdzy prowadziła brama, która znajdowała się pomiędzy dwoma wieżami. Ostatnim okresem jest...

Architektura świątyni mezopotamskiej
Rdzeń świątyni składa się z cegły suszonej, która była obłożona wypalaną cegłą. Na najwyższym tarasie znajdowała się mała świątynia, do której prowadziły schody. Wszystkie tarasy były połączone pochylniami. Ściany były pochylone i ozdobione niszami oraz lizenami. Na pierwszy taras można było dojść trzema szerokimi ciągami schodów, które były połączone w przelotowej bramie. Ponadto w świątyniach i pałacach w tym okresie dominowała tendencja do zachowania symetrii oraz amfilady pomiędzy pomieszczeniami. Ponadto w tym okresie zaczęto dopiero wznosić świątynie dla władców pochowanych w podziemnych grobowcach pod tymi świątyniami. Renesans trwał około 100 lat. Po najeździe Alamitów w 2000 roku przed naszą erą nastała era babilońska. Okres ten dzieli się na trzy okresy. Pierwszym okresem jest okres starobabiloński. Pojawiły się nowe trendy w budownictwie, które wskazywały na wpływy semickie. Z tego okresu pochodzi na przykład pałac, który był siedzibą króla Zimrilima. Budowla ta była monumentalna. Zajmowała jakieś 3,5 hektara terenu i była otoczona...

Okres starobabiloński
Budowlą architektoniczną tego okresu są świątynie. Pomieszczenia świątyni rozmieszczone były wokoło czterech dziedzińców. Całość otoczona była murem. Do wnętrza świątyni prowadziło kilka bram. Kolejnym okresem jest okres średniobabiloński, czyli tak zwany klasycki. Okres ten rozpoczął się około 1595 roku przed naszą erą. W tym okresie powstała modelowana cegła, z której budowano świątynie. Świątynie te były zdobione fryzami z wypalanej cegły. Kolejną cechą charakterystyczną tego okresu jest kudurru. Kudurru są to znaki graniczne. Znaki te wykonywano z kamienia i przechowywano w świątyniach jak0o potwierdzenia prawa własności do danego terenu. Okres nowobabiloński, czyli chaldejski nastąpił w roku 626 przed naszą erą. Architektura miasta znajdowała się na planie prostokąta. Miasto ponadto otoczone było podwójnym i wysokim murem obronnym. Na murze znajdowały się wieże, które rozmieszczone były co 50 metrów. Pałac zazwyczaj znajdował się w północnej części miasta. Wewnątrz znajdowały się dziedzińce. Trzy pierwsze dziedzińce były połączone dużymi bramami. Ściany były udekorowane za pomocą...

Brama Isztar
Przy pałacu znajdowała się Brama Isztar, która obecnie znajduje się w Berlinie w Muzeum Pergamońskim. Przy tej bramie rozpoczynała się droga procesyjna, która prowadziła do świątyni. Znajdowała się tutaj siedmiokondygnacyjna wieża, w której każde piętro było pomalowane innym kolorem. Na najniższym piętrze wszystko pokryte było czarną smołą, na wyższych piętrach wszystko utrzymane było w kolorze czerwonym, wypalana cegła. Na kolejnych piętrach białe cegły pokryto zaprawą wapienną albo gipsową, a następnie oblicowano wszystko błękitnymi płytkami glazurowanymi. Podstawa wieży oparta była na planie kwadratu. Jej najniższe piętro miało wysokość 33 metrów, a cała wieża mierzyła 90 metrów. Nowością w tym okresie były także pieczęcie, które były płaskie i były zdobione scenami kultowymi. Sztuka asyryjska rozwinęła się w połowie XIV wieku przed naszą erą. Pałac znajdował się wokół dziedzińca i był otoczony podwójnym murem obronnym. Mury te były wzmocnione wieżami. Wewnątrz znajdowała się świątynia. Tutaj powstało wiele nowych elementów. Na przykład stosowano kamień...