Zabytki Architektury

Grobowce starożytnego Egiptu

Grobowce wznoszono z suszonej cegły. Powierzchnia grobowców zabezpieczana była cienką warstwą wapna. Ukośny kształt tych grobowców tłumaczy się naśladownictwem ścian domów budowanych z mułu. Domy te miały tendencje do osuwania się i tworzenia w ten sposób lekko skośnych powierzchni. Strona zewnętrzna grobowca dzielona była pionowymi framugami na wnęki. Układ wnęk natomiast odpowiadał rozmieszczeniu komór wewnątrz mastaby. Na ścianie fasady znajdowały się środkowe drzwi, które znajdowały się pomiędzy dwiema wieżami lub bastionami. U wejścia do grobowców ustawiane były stele. Stare państwo to kolejna epoka w dziejach starożytnego Egiptu. Rozwój sztuki nastąpił tutaj w Memfis za czasów trzeciej dynastii. Jeśli chodzi o architekturę, to do budowy używano tutaj bloków kamiennych, z kamienia wapiennego ora z granitu. W początkowym okresie monumentalna architektura naśladuje tutaj formy wypracowane przez budowle wznoszone z cegły oraz drewna. Pojawiają się tutaj także nowe rozwiązania. Możemy tutaj wymienić na przykład piramidy schodkowe, czy nowe dekoracje fryzu. Fryz miał za zadanie chronić władcę przed złymi mocami. Cegła i drewno były także używane, a przede wszystkim do budowy pałaców oraz domów mieszkalnych. W okresie starego państwa powstał kanion, który obowiązywał w sumie przez cały okres rozwoju architektury oraz sztuki starożytnego Egiptu. Kanon dotyczył przede wszystkim kompozycji oraz sposobu przedstawiania w rzeźbie postaci, kompozycji w układach pasowych, układu świątyni poświęconej, służącej kultowi władcy i bogom oraz kolumny i filary stylizowane miały być na kształt pni oraz łodyg roślin, o głowicach naśladujących formę kwiatu lotosu lub liści palmowych.

Podobne artykuły

Kultura Halaf
Kultura ta przejawiała swoje zabytki na terenach od syryjskiego wybrzeża Morza Śródziemnego do jeziora Wan oraz od Anatolii południowo-wschodniej do współczesnego Mosulu. Tereny te były bogate w miedź oraz w obsydian. Surowce te dały możliwość dojścia do wysokiego poziomu rozwoju tej ludności. Wśród charakterystycznych wyrobów kulturowych możemy tutaj zaliczyć na przykład: polichromowana ceramika, narzędzia miedziane, pieczęcie gliniane oraz terakotowe figurki kobiece symbolizujące płodność. Ludność zamieszkiwała duże oraz obwarowane osady. Budynki były wykonane z suszonych cegieł i na kamiennych fundamentach o kształcie kolistym lub prostokątnym. W budynku znajdował się długi przedsionek. Wewnątrz budynku znajdowały się różne pomieszczenia o różnym przeznaczeniu. Ludność zajmowała się rzemiosłem. Jeśli chodzi o pochówek tej kultury to ciała palono, a prochy chowano pod podłoga domostwa. Ludność zajmowała się szczególnie łowiectwem oraz myślistwem. Uprawiano głównie pszenicę, len oraz jęczmień dwurzędowy. Hodowano bydło, owce oraz kozy. Znano także wóz kołowy, który zaprzęgano w woły albo osły. Kultura Hassuna...

Kultura Hassuna
Z tego okresu pochodzi ceramika polichromowana, jak również ceramika wypalona. Inwentarz kamienny w tej kulturze reprezentowany jest przez wkładki do sierpów, drapacze, zgrzebła, żarna, moździerze oraz tłuczki służące do obrabiania pokarmu roślinnego. Konstrukcje mieszkalne wznoszone były na planie koła albo prostokąta. Do budowy domów posługiwano się ubitym mułem rzecznym bądź blokami glinianymi. Domy, które wykonane były na planie okręgu służyły jako miejsca kultowe. Zmarłych chowano pod podłogą domów. Ludność tej kultury zajmowała się głównie uprawą pszenicy, pszenicy samopszy, pszenicy płaskurki, jęczmienia, grochu oraz soczewicy. Ludność zajmowała się także hodowlą kóz, owiec, świń oraz bydła. Kultura samarra, której rozwój nastąpił w neolicie, rozwijała się na terenie od środkowego Eufratu na zachodnich krańcach do Zagros na wschodnich krańcach. Rozwój tej jednostki kulturowej trwał od 6100 do 5500 roku przed naszą erą. Ceramika użytkowa malowana była na ciemnobrązowy odcień z każdej strony, zarówno wewnątrz, jak i z zewnątrz. Motywami ozdobnymi ceramiki było...

Kultura Samarra
Budynki mieszkalne oparte były na planie koła bądź prostokąta. Budynki budowano z cegły mułowej. Zmarłych chowano pod podłogą domów. Ludność zajmowała się przede wszystkim uprawą pszenicy, jęczmienia, soczewicy oraz grochu. Ponadto zajmowała się także hodowlą kóz oraz owiec. Na przełomie lat 5000 i 6000 przed naszą erą pojawiła się na tereni Mezopotamii kultura Eridu. Domy tutaj powstawały z suszonej cegły. Naczynia ceramiczne lepiono ręcznie. Powstawały tutaj także budowle sakralne, które wznoszone były na planie prostokąta. Kolejnym okresem jest okres ubajd III. Świątynie w tym okresie wznoszone były na usypanych z ziemi platformach, które były licowane cegłą. Świątynie te były budowane na planie prostokąta i wyposażone były w trzy pomieszczenia. W tym okresie powstało koło garncarskie. W okresie ubajd IV ceramiczne naczynia były bogato zdobione. Natomiast w okresie 3300 roku przed naszą erą powstały pierwsze pieczęcie cylindryczne, które były zdobione reliefem. Natomiast figurki człowieka z tego okresu mają mocno wydłużony...

Okres wczesnosumeryjski
Świątynie miały trójdzielne wnętrze. Budowle wznoszono z suszonej cegły. Ściany świątyń od strony zewnętrznej były zdobione lizenami. Wokół świątyń znajdowały się mury, które również były zdobione, ale mozaiką wykonaną z ceramicznych stożków zabarwionych na kolor niebieski lub żółtozielony. Niektóre budowle były wykonane z płyt gipsowych lub wapiennych. W miastach spotykane są dwa kręgi świątynne. Jednym z nich jest ziggurat, który poświęcony jest bogu nieba Anu, a drugi z nich jest świątynią poświęconą bogini Inanie. Powstało wtedy także pismo obrazkowe. Kolejnym okresem jest okres starosumeryjski. Okres ten rozpoczyna się w XXVIII wieku przed naszą erą. Teraz miastami rządzą królowi-wojownicy. W tym okresie powstały pierwsze pałace, które złożone są między innymi z dwóch części, które rozdziela gruby mur. Jedna z tych części stanowi dom mieszkalny, który wykonany jest na planie prostokąta. Znajduje się tutaj także centralny kwadratowy dziedziniec. Natomiast druga część jest wykonana na planie prostokąta i składa się z kilku...